Okuyacağınız bu yazının hemen sonunda yer verdiğim satırlar, birbirine yabancı insanların aynı acıda nasıl buluşabildiklerini gösterdiği için çok değerli. Web sitemde bugüne kadar yazdıklarımın birilerine ulaşmasını, onların okuduklarında kendilerinden bir şeyler bulmalarını, birilerine ışık olmayı hep istedim ama en nihayetinde çok az kişiye ulaştıklarını düşündüğüm için, yazma hikayem, kendi içimi döktüğüm, tamamen kendi merak ettiğim ...

“Boşverin, biz kendimize bakalım” Babam bizi özellikle annemden sonra üzgün görmeye tahammül edemediği için çokça söylerdi bu cümleyi. Herhangi birinin yaptığı bir haksızlığı biraz anlatacak olalım, beklenen söz gelirdi: “Ne yaparsalar yapsınlar, biz kendi keyfimize bakalım” O günlerde anlayamazdım. Babamsa detaylarda hiç boğulmazdı. O öyle mi demiş, sonra onu mu yapmış. Daha anlattığım ilk olayda ...

Göklerden ve gözlerimizden yeryüzüne düşen her bir damlada kimbilir biriken kaç karanlığın izi var? Biri bazen diğerine karışıp daha büyük bir damla olurken, kadrajımızdan sessizce izliyoruz hızla aşağıya düşüşlerini. Her birinin ömrü, ansızın açmaya mahkum olan güneşe bağlı. Kalbinizin camlarına ne kadar tutunmaya çalışırlarsa çalışsınlar, siz gerçeği kalbinizin en derininde biliyorsunuz: Kadrajda aslolan damlalar değil, ...

“Evlen, çoluk çocuk sahibi ol, hayatını yaşa kızım!” Evet okurken beni güldürse de, iyi ki silmemişim. İyi niyeti hatırlamak için, böyle insanların varlığını hatırlamaya ihtiyaç duyuyorum. Zinnet Teyze, bana evle başedemediğim bir dönemde yardıma gelen biriydi. Annemi kaybettikten sonra uzun süre kendi evime uğramayınca, dönüşümde onu aramıştım. Şöyle bir an… Beraber dolapları yerleştiriyoruz, ben çay ...

Eric Fromm’a göre, çocuk sevgisi ve yetişkin sevgisi var. Çocuk sevgisi der ki, ‘seviyorum çünkü seviliyorum’, yetişkin sevgisi der ki ‘seviliyorum çünkü seviyorum’. Çocuk sevgisi der ki, ‘gereksinimim var o yüzden seviyorum’, olgun sevgi der ki, ‘seviyorum o yüzden gereksinimim var’. Bu sıralamadaki farklılık, sağlıklı bir sevgi mi yoksa bir ihtiyaç gidermeye dayalı bir sevgi ...

Bu yazıyı okumaya başlamış herkesle, güzel bir bahçeye kurulmuş uzun bir masaya birer sandalye çekip yerleştiğimizi hayal ederek yazmaya başladım. Elimde kadehim, bir şeyler söylemek için ayağa kalktım şimdi. Bu resimde, aramızda olamayan annem, babam, Seço’nun babaannesi, Marcelo ve Dali’si, siz de hadi çekin birer sandalye… Çünkü yeni bir şehirde kurduğumuz bu yeni yaşamda nereye ...

Annem yaşasaydı bugün 61’nci yaşına basmış ama muhtemelen 50’den 1 yaş fazla göstermeyen bir güzel kadın olacaktı. Göz kararı tarifler vermeye devam edecek, yeni çiçekler büyütecek, ne yaptığımı merak edecek, Kocaali’yi, bahçemizi ve Seçkin’i çok sevecekti. Yemek yaparken neden o kadar düşünceli olduğunu yetişkin bir kadın olarak anlıyorum şimdilerde. Düşünecek ne kadar çok şey varmış ...

Bugün 19 Nisan, babamın 2. ölüm yıldönümü. Arzu ile farklı yıllarda ama birbiri ardına günlerde kaybetmişiz babalarımızı, dün o özlem dolu bir paylaşımla babasını anarken, ben ‘Niye diye sorduğumuz ne çok soru var’ diye yazdım ona. Arzu şöyle cevap verdi: “Nisan babaların bahara karışma ayı mı ki acaba? İnceden bir değip geçti kalbime bu cümle. ...

Covid 19’un artık hepimizi daha fazla yakın çemberine aldığı, neredeyse hayatımızda Covid testi pozitif çıkan en az 1 yakınımızın haberini aldığımız bugünler; hem virüse yakalananlar, hem de bizim onlara yaklaşımımız açısından bir tür insanlık sınavı niteliğinde… Virüse yakalananlar, pozitif çıkmanın verdiği belirsizlik ve korkuyla yeni bir döneme başlarken, yakınları genellikle elleri kolları bağlanmış bir hisle ...

Büyüyünce şeflera olacakmış, öyle karar vermiş bu sabah. Neden son zamanlarda daha çok bitki çeşidine merak saldığımı ve apartman sakinlerinin beni sürekli neden elinde saksı evine dönen Leon gibi gördüğünü bir kez daha anladım. Filmdeki gibi tetikçi olduğumu söyleyip, bunun pencereden başını sarkıtıp duran meraklı teyzeleri korkutup dağıtmasını çok isterdim ama henüz öyle bir teknoloji ...